Hindi ako makapaniwala na ganito magiging kasaya ang araw ko. Noong umaga kasi halos badtrip kaming lahat. Paano, duty nga kami pero wala namang nakikinig ni isa sa amin. Lahat sila nagmamatigas ang ulo, gumagawa ng kung ano ano, nakikipagharutan, nag-iingay at kung ano ano pa. Wala man lang respeto sa program na ginagawa. (Awts. Parang ganun din ako kung minsan ah. Haha!)

Ngayon ay ang araw ng mga guro. Day off nila ngayon kung tawagin. Naghanda ng kani-kanilang presentasyon ang mga estudyante sa bawat year level. May kumanta, sumayaw, at gumawa ng skit. Mayroon ding card giving, token giving at gift giving. Lahat na ng pwedeng ibigay ay binigay na. Ayos naman ang lahat. Masaya nga eh. Kasi walang klase. Hehe.

Pero lahat ng kasiyahang iyan ay nagwakas nang pumunta kami sa T.L.E. (Para namang happiness sucker ang tle.) Masaya rin naman ang tle kaya nga lang maysadong maraming ginagawa at marami ring dapat gawin. Hay...

Bumalik na kami sa aming homeroom pagkatapos noon. Tambay na naman. Noong uwian na ay napag-isip-isipan naming maglinis at ang paglilinis na iyon ay nauwi sa pagdedecorate ng aming homeroom.

Dahil na rin sa napakaraming kahoy sa aming homeroom ay napagtripan namin ang kawawang kahoy na ito. Nakatutuwa nga dahil ito ay nasa hugis "L" na initials ng aming section. Kaya ayun. Kaso hindi pa siya tapos dahil puro larawan namin ang ilalagay namin diyan.

Dahil sa pagod na kami at gutom na rin naman. Nagpunta na kami sa mahiwagang karinderya ni Ginalyn. Di naman to kay Ginalyn eh. Trip lang. Pagtapos kumain ay nagpunta kami sa mini stop para sa dessert.

Sobrang late na ang post na ito pero siguro gagawin ko na lang din. Wala lang. Karapat dapat naman kasi sigurong ipost eh. Yabang eh no? Di naman.

Nobyembre 14, 2008. Naganap ang isang patimpalak na nilahukan ng walong pangkat ng ikaapat na taon. Isang Mardi Gras contest. Naglaban-laban ang iba't-ibang pangkat. May kanya-kanyang estilo silang ginawa para mapaganda nila ang kanilang sayaw. May mga props, stunts, costumes at kung ano-ano pa. Mahihinuhang talagang pinaghandaan nila ito.

Pangatlong nagpresenta ang aking minamahal na pangkat, Lawrence. Nakakakaba sa quadrangle. Marami ang nanonood. Hindi lang marami kundi lahat ng Mascians pati ang mga teachers ay naroroon. Talagang kakabahan kapag nandoon ka na. So ayun, sumayaw na kami. Hindi na siya ganoon kakakaba kapag sumasayaw ka na. Parang praktis lang ito eh, sinabi ko sa aking sarili para kahit papaano ay mawala ang kaba ko. Natapos naman ang sayaw namin. Kaso mas lalo kaming kinabahan nang magpresent na ang iba pang section. Ang gagaling nila. Lahat talaga ay may potensyal na na manalo. Pero isa lang dapat ang tanghalin na manalo diba? Kaya sobrang higpit ang laban.

Nung iaanounce na ang mga nanalo biglang natahimik ang paligid. Isa-isang tinawag ang mga nakatanggap ng ikatlo at ikakalawang parangal. Newton at Roentgen. Hindi pa rin natatawag ang pangalan ng section ko kaya mas lalo na akong kinabahan. At sa wakas, sinabi na rin ang nakatanggap ng unang gantimpala. Lawrence. Nung una ay hindi pa kami makapaniwala pero sa huli ay nalaman namin na totoo nga pala ang lahat. Sa tindi ng aming emosyong naramdaman ay bigla kaming nagtatalon mula sa aming pagkakaupo. Napakasaya ng araw. Napakasarap ng pakiramdam kapag ikaw ay nananalo.

Paano ko kaya sisimulan ang post kong ito?

Masyado kasi akong masaya kaya ako nagpost ngayon eh. Kahit na medyo masakit ang aking ulo... tuloy pa rin. Inspired eh. Ahaha!

Well, isang nakawiwindang na araw ang naganap. Ngayon kasi ang party namin para sa aming minamahal na nanay, si Mama Carlos or Mama na lang for short (para sa lawrence lang iyan ah. wag feeling yung iba. haha. nang-away daw ba? peace!) Kaarawan niya kasi noong lunes, October 20.

So. Ikikwento ko na ang mga nangyari.

Uwian noon.

Nagpulong-pulong ang lawrence sa aming gagawin. May mga napagplanuhan na rin kasi kaming mga gagawin. Isa kasing napaka-surprise party ang ibibigay namin. May mga planong may mag-aaway, masusunog yung homeroom, masisira yung dvd at sasabog ang tv. Lahat iyan mangyayari para lang mapapunta namin si Mama sa quadrangle at maipakita sa kanya na hindi namin nakalimutan ang kaniyang kaarawan. Matapos noon ay pumwesto na kami sa kanya-kanya naming lugar. Scripted nga pala ang lahat ng mangyayari.

Eto na. Nagkaroon ng mainit na banggaan sina Aron at Fermin. Sila ay nagsapakan at nagbubugan sa gita ng quad. Lahat ng mga tao na naroon ay nagulat. Ang mga tao sa lawrence ay biglang rumesponde sa mga nag-aaway. Tinawag nila si Mama at to the rescue naman ang aming adviser. Nang makarating siya doon ay biglang may sumigaw... "Yari ka!" At nagkantahan na ang lahat. Marami ang nawindang, nagulantang, kinilabutan at namangha sa mga naganap. Pati ang aming Mama ay sadyang nagulat. Hindi raw niya inexpect ang mga nangyari. At noon ding iyon ay nalaman na ni Mama ang tunay na pakay namin. Na hindi pala totoo ang lahat, na ang pag-aaway na naganap kahapon ay kapekean lang, na kahit kailan ay hindi namin nakalimutan ang kanyang kaarawan. Masaya na si Mama.


Hanep! Ang galing ng Lawrence umarte! Biruin mo ah. Lahat ng tao sa quad talagang napanganga sa kanilang mga nakita. Di kasi normal sa Manila Science High School na may nagbubugbugan at nag-aaway. Lalo na't hindi normal na ginagawa ito sa gitna pa ng quad. Matitino kasi mga Mascians eh. Haha. Nakatutuwa talaga ang mga eksena kanina. Tila ang Lawrence lang ang natatawa sa mga nangyayari. Paano kaya kung totoo lahat ng iyon no? May nagpapatayan sa gitna? Ano kaya gagawin mo?! Well, kami lang nakagawa noon. Haha. First ever. Yabang. Weh?! Basta ayun! Wag na lang kayong magtanong.

National Career Assessment Examination (NCAE), ng mga fourth years ngayon. Ito ang nakapagsasabi sa amin kung sa anong larangan kami babagay at kung ano dapat ang aming kuning career pagdating ng araw.

Madali lang ung test kaso nakakaboring sagutan. Yung iba common sense at yung iba wala lang. Ito na yata ang pinakamadaling test na aking nakuha ngayong high school.

Pagkatapos ng test ay pumunta kami sa bahay ni Patty, aking kaklase, sa kanilang bahay upang magpraktis ng presentation namin sa English.

At dito na papasok ang mga first time experiences ko ngayong araw.

Unang First time:
Nag-LRT kami, ung papuntang Monumento, at bumaba ng D. Jose. Ngayon lang ako nakasakay ng papunta doon. Hindi naman kasi iyon ang normal na ruta ko pauwi.

Ikalawang First time:
Pagbaba ng LRT 1 ay sumakay naman kami ng LRT 2. Medyo matagal nga lang kaming naghintay. Susyal na nga eh. May machine na nagbibigay ng mga tickets. Parang America na nga eh. Kaso pagtingin mo sa labas ay makakakita ka ng maraming squatters. At hindi iyon ang first time kong makakita ng squatters area. Marami dito sa Pilipinas niyan. Naglipana.

Ikatlong First time:
Sumakay ako sa isang napaliit na tricycle. Take note. Apat kaming sumakay noon. Napaka-hindi public friendly ung vehicle. Kadiri!

Ikaapat na First Time:
Nakakairita yung machine sa LRT 2. Nung nagpasok ba naman ako ng P50.00 ay sinuklian ako ng P42.00 na puro tig-pipiso. Mukha tuloy akong nanghingi ng limos sa sandamukal na barya sa aking bulsa.

Ikalimang First time:
First time kong muntik ng mawala sa may Recto. Buti na lang ay may mga taong handang tumulong sa iyo sa anumang oras.

Ayan. Ang daming nangyari ngayong araw. Nakakapagod.

"This is the first time..."